آواز جغد پیغام خداست
جغدی روی کنگره های قدیمی دنیا نشسته بود. زندگی را تماشا میکرد. رفتن و
ردپای آن را. و آدمهایی را می دید که به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می
بندند. جغد اما می دانست که سنگ ها ترک می خورند، ستون ها فرو می ریزند،
درها می شکنند و دیوارها خراب می شوند.
او بارها و بارها تاجهای
شکسته، غرورهای تکه پاره شده را لابلای خاکروبه های کاخ دنیا دیده بود. او
همیشه آوازهایی درباره دنیا و ناپایداری اش می خواند و فکر می کرد شاید
پرده های ضخیم دل آدمها، با این آواز کمی بلرزد.
روزی کبوتری از آن
حوالی رد می شد، آواز جغد را که شنید، گفت: بهتر است سکوت کنی و آواز
نخوانی. آدمها آوازت را دوست ندارند. غمگین شان می کنی. دوستت ندارند. می
گویند بدیمنی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری.
قلب جغد پیر شکست و دیگر آواز نخواند.
سکوت او آسمان را افسرده کرد. آن وقت خدا به جغد گفت:
آوازخوان کنگره های خاکی من! پس چرا دیگر آواز نمی خوانی؟
دل آسمانم گرفته است.
جغد گفت: خدایا! آدمهایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند.
خدا گفت: آوازهای تو بوی دل کندن می دهد و آدمها عاشق دل بستن اند. دل بستن به هر چیز کوچک و هر چیز بزرگ.
تو مرغ تماشا و اندیشه ای! و آن که می بیند و می اندیشد، به هیچ چیز دل نمی بندد.
دل نبستن سخت ترین و قشنگ ترین کار دنیاست. اما تو بخوان و همیشه بخوان که آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت تلخ.
جغد به خاطر خدا باز هم بر کنگره های دنیا می خواند
و آنکس که می فهمد، می داند آواز او پیغام خداست
http://dastannama.blog.ir
